Dane podstawowe Geografia Teren kraju jest przeważnie równinny z lokalnymi fałdowaniami, zwłaszcza w zachodniej części kraju, gdzie sięga Wyżyna Gwinejska - znajduje tu najwyższy szczyt kraju Pic de Nakourou (Tena Kuru) - 749 m przy samej granicy z Mali. Nieco dalej na wschód rozciąga się pasmo Chaîne de Banfora z główną atrakcją turystyczną kraju - wodospadami Cascades de Karfiguéla. Na terenie Burkiny Faso rozpoczynają swój bieg także trzy ważne rzeki regionu: Wolta Czarna, Wolta Czerwona i Wolta Biała, które zlewają się następnie, tworząc rzekę Wolta. Naturalną szatą roślinną państwa jest sawanna. Na południowym zachodzie przy granicy z Mali oraz Wybrzeżem Kości Słoniowej występuje bujna roślinność sawannowa. Na północy natomiast rozciąga się sawanna sucha z niskimi akacjami i kolczastymi krzewami. Na północnym-wschodzie kraju występuje roślinność pustynna. Często spotykanymi tu przedstawicielami świata zwierząt są żyrafy, słonie, lwy, zebry i sępy. Historia Na terenie dzisiejszej Burkina Faso istniały od X w. liczne państewka. Na przełomie XIX i XX w., pomimo silnego oporu ludności murzyńskiej, kraj podbili Francuzi. W 1904 zajęte obszary przyłączono do francuskiego Górnego Senegalu. W latach 1919 -1932 odrębna jednostka administracyjna, w 1932-1947 obszar podzielony pomiędzy kolonie: Niger, Sudan Francuski i Wybrzeże Kości Słoniowej, następnie zjednoczony jako zamorskie terytorium Francji. Pierwsze akcje niepodległościowe przed II wojną światową; po wojnie powstają pierwsze partie polityczne; od 1958 autonomiczna republika Górnej Wolty w ramach wspólnoty Francji. 5 VIII 1960 kraj uzyskał niepodległość. Na skutek nieudanych rządów pierwszego prezydenta, które doprowadziły do kryzysu ekonomicznego, miał miejsce w 1966 wojskowy zamach stanu. W styczniu 1978, po wielu latach rządów wojskowych, powstał nowy rząd, w większości cywilny. W tym samym roku odbyły się wybory do Zgromadzenia Narodowego. W 1980 władzę w kraju ponownie przejęło wojsko. W 1984 Górna Wolta zmieniła nazwę na Burkina Faso. Rządy wojskowe trwały do 1992, kiedy to odbyły się pierwsze po 14 latach wolne wybory prezydenckie. W ich wyniku głową państwa został Blaise Compaoré (reelekcja w 1998), który prowadzi politykę zmierzającą do przywrócenia instytucji demokratycznych w kraju. 2002 rebelianci z Wybrzeża Kości Słoniowej spalili ambasadę Burkina Faso w Abidżanie. Władze Wybrzeża oskarżyły Burkina Faso o ingerencję w ich politykę wewnętrzną i pomoc rebeliantom wszczynającym zamieszki. Gospodarka Jeden z najbiedniejszych krajów świata. Jest to efekt systematycznego wzrostu liczby ludności i słabej gleby. Rolnictwo stanowi 32% produktu krajowego brutto, a 80% ludności trudni się nim zawodowo. Główną rolę odgrywa hodowla zwierząt, ale również uprawa sorgo, prosa, kukurydzy, orzeszków ziemnych, ryżu, i bawełny. Przemysł słabo rozwinięty. Składa się przede wszystkim z przemysłu tekstylnego i przetwórstwa żywności. Niewielka ilość surowców naturalnych jak miedź, żelazo, rudy manganu i najważniejsze z nich złoto. Kilkaset tysięcy osób co roku migruje do państw sąsiednich w poszukiwaniu pracy, szczególnie do Wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany. Podział administracyjny Burkina Faso podzielona jest na: 13 regionów i 45 prowincji. Regiony: Boucle du Mouhoun Cascades Centre Centre-Est Centre-Nord Centre-Ouest Centre-Sud Est Hauts-Bassins Nord Plateau-Central Sahel Sud-Ouest Prowincje: Balé, Bam, Banwa, Bazéga, Bougouriba, Boulgou, Boulkiemdé, Comoé, Ganzourgou, Gnagna, Gourma, Houet, Ioba, Kadiogo, Kénédougou, Komondjari, Kompienga, Kossi, Koulpélogo, Kouritenga, Kourwéogo, Léraba, Loroum, Mouhoun, Nahouri, Namentenga, Nayala, Noumbiel, Oubritenga, Oudalan, Passoré, Poni, Sanguié, Sanmatenga, Séno, Sissili, Soum, Sourou, Tapoa, Tuy, Yagha, Yatenga, Ziro, Zondoma, Zoundwéogo Historia
Republika Południowej Afryki to region o wysokiej bioróżnorodności, zarówno na lądzie, jak i w morzu. Kraj zajmuje szóste miejsce wśród siedemnastu megaróżnorodnych krajów świata. 27. Roślinność południa kraju jest bardzo oryginalna florystycznie, dlatego wyodrębniono tam samodzielne państwo roślinne zwane Capensis. Napisał do nas kl. Rafał odbywający swój staż w Burkina Faso. Zamieszczam fragment Jego listu, w którym dzieli się swoimi pierwszymi spostrzeżeniami z niedawno rozpoczętego stażu. Całość listu zostanie opublikowana w niedługo mającym się ukazać numerze ,,Głosu Afryki.” ,,Niezwłocznie po zakończeniu nowicjatu w Tanzanii(pod koniec lipca) wylądowałem w Zachodniej Afryce, a konkretnie w Burkina Faso. Ze stolicy Ouagadougou zostałem ,,wyprawiony” przez O. Adama do Koudougou, gdzie mam odbywać swój staż. Pierwszym punktem tego zupełnie nowego dla mnie czasu jest nauka języka francuskiego. Odbywa się ona we wspólnocie ojców białych niedaleko miejscowego uniwersytetu. Nasze Zgromadzenie prowadzi tam bibliotekę służącą studentom. Z racji tego, że nie prowadzimy tutaj parafii, nasza wspólnota jest w trakcie organizowania swojego programu pastoralnego na najbliższy czas. Obecnie jest nas w domu 12- 8 studentów uczących się francuskiego i 4 członków wspólnoty- dwóch w ,, słusznym wieku’’ z Francji i Hiszpanii oraz Kenijczyk i brat z Zambii. Sam kurs rozpoczął się w ostatnim tygodniu lipca i potrwa według planu do końca listopada. Dzięki pomocy profesorów osiągnąłem już poziom pozwalający mi na swobodną komunikację. Wiele osób pyta mnie głownie o 2 rzeczy w kontekście Burkina Faso- klimat i kwestie bezpieczeństwa. Jeśli chodzi o pogodę, to rzeczywiście jest gorąco. Już o 8/9 rano temperatura osiąga 30 stopni, słońce świeci naprawdę mocno, a 36-39 stopni to moja codzienność. Co więcej, skończyła się pora deszczowa, więc nie ma szansy na burzę i nieco świeżego powietrza. Dużą pomocą jest picie sporej ilości wody i wiatraki w pomieszczeniach. Ufam, że z biegiem czasu lepiej przystosuję się do klimatu panującego w ojczyźnie o. Emmanuela. Drugą istotną kwestią, o której mówi się w Koudougou jest bezpieczeństwo. Wprawdzie docierają do nas informacje o złej sytuacji w regionie Sahelu, ale tutaj w centralnej części Burkina Faso nie odczuwa się większego napięcia czy strachu. Zapewniam, że życie toczy się całkiem normalnie, i to właśnie taki spokój miejscowych ludzi dotyka mnie najbardziej. Nikt czy prawie nikt nie martwi się zbytnio o to, co dalej będzie z krajem, niektórzy mają przecież krewnych na północy kraju itp. Może to właśnie wiara zapewnia im ten wewnętrzny spokój? (…)” Status prawny prostytucji w Afryce jest bardzo zróżnicowany. W praktyce jest to często powszechne, częściowo napędzane przez powszechne ubóstwo w wielu krajach Afryki Subsaharyjskiej i jest jednym z czynników sprzyjających rozpowszechnieniu AIDS w Afryce . (36,9% w Afryce Subsaharyjskiej) Senegal i Wybrzeże Kości Słoniowej Kilka dni temu doszło do wojskowego zamachu stanu w Burkina Faso. Prezydent został uwięziony, a władzę przejęli wojskowi. Na ulicach pojawili się ludzie demonstrujący poparcie dla junty. Miejscami widziano wiele rosyjskich flag. Sytuacja w Burkina Faso jest od lat niespokojna. Pogorszyła się zwłaszcza po roku 2011, kiedy w Libii rozpoczęła się wojna domowa, a dotychczasowy przywódca Muammar Kaddafi został zabity. Libia, choć rządzona przez lata twardą ręką przez Kaddafiego, pogrążyła się w chaosie, który trwa do dziś. Niestabilną sytuację w regionie wykorzystały natychmiast radykalne ugrupowania muzułmańskie jak Al-Kaida i Państwo Islamskie, które po 2011 roku zaczęły organizować własne przyczółki w Afryce chcąc utworzyć na tym terenie emirat. Burkina Faso boryka się z atakami dżihadystów od niemal dekady. Agresja wzmogła się po 2015 roku. W tym czasie z rąk islamistów zginęło co najmniej 2 tysiące osób. Terroryści atakują głównie prowincję, gdzie zastraszają wioski i porywają ludzi, ale do ataków dochodzi także w mieście. w 2016 roku w stolicy Wagadugu kilkuosobowa grupa terrorystów wzięła w jednym z hoteli 176 zakładników (34 osoby zostały zabite). Interwencja Francji W sierpniu 2014 roku Francja wzmocniła swój kontyngent wojskowy w rejonie Sahelu, rozpoczynając operację „Barkhane” wymierzoną w organizacje terrorystyczne destabilizujące region. W misję zaangażowanych jest także grupa pięciu państw Sahelu (Burkina Faso, Czad, Mali, Mauretania i Niger), na których terenie dochodzi do ataków dżihadystów. W ubiegłym roku Francja wycofała część swoich żołnierzy z Mali. Władze w Paryżu zarzucają władzom w Bamako, że cały ciężar walk z islamistami zrzucają na wojska francuskie. Ponadto w ostatnich tygodniach wyszło na jaw, że Mali prowadzi nieoficjalne rozmowy z rosyjskimi najemnikami z Grupy Wagnera. W tym samym czasie Burkina Faso zarzuciła Francji, że wszystkie wojska, wbrew wcześniejszym ustaleniom, koncentruje na terenie innych krajów, a Wagadugu zostało pozostawione samo sobie. Zamach stanu w Burkina Faso W roku 2020 prezydent Roch Marc Christian Kaboré został wybrany na drugą kadencję. Od chwili jej rozpoczęcia Kaboré boryka się z rosnącym niezadowoleniem społecznym i protestami w związku z atakami dżihadystów, do których wciąż dochodzi. Największe protesty wybuchły w stolicy Wagadugu 22 stycznia 2022 roku. Ludzie mieli domagać się podjęcia bardziej skutecznych kroków w walce z islamistami. Następnego dnia w pobliżu siedziby prezydenta było słychać liczne strzały. Niedługo później znaleziono samochody prezydenta podziurawione kulami; na jednym z siedzeń znajdowało się dużo śladów krwi. Jeszcze tego samego dnia minister obrony narodowej Burkina Faso Bathelemy Simpore zaprzeczył, jakoby doszło do zamachu stanu, lecz kilka godzin później telewizja poinformowała, że prezydent Kaboré został aresztowany. W poniedziałek, 24 stycznia na twitterowym koncie prezydenta pojawił się wpis nawołujący do złożenia broni: „Nasz naród przeżywa trudne chwile. W tym momencie musimy chronić nasze demokratyczne normy. Wzywam tych, którzy chwycili za broń, aby złożyli ją w interesie narodu”. Nie da się jednak potwierdzić, czy autorem wpisu jest Kaboré. W kraju dochodzi do przerw w dostawie Internetu. Wojsko zajęło także siedzibę telewizji państwowej. Według doniesień AFP News prezydent, premier, ministrowie oraz inni urzędnicy państwowi są przetrzymywani w koszarach. Tego samego dnia (24 stycznia) puczyści wystąpili w telewizji i poinformowali, że Kaboré został usunięty ze stanowiska, parlament i rząd zostają rozwiązani, a konstytucja zawieszona. Zamach stanu przeprowadził Patriotyczny Ruch Ochrony i Odbudowy (MPSR), na czele którego stanął Paul-Henri Sandaogo Damiba. MPSR to organizacja, o której wcześniej w Burkina Faso nie słyszano, a jej mocodawcy nie są na razie znani. Istnieją jednak przypuszczenia, że jest ona związana z Rosją, na co wskazywać może obecność flag rosyjskich na ulicach Wagadugu. Podczas protestów w stolicy pojawiały się hasła „zamiany” wojsk francuskich na rosyjskie i nawoływania do zbliżenia z Moskwą. Nie bez znaczenia może być także obecność Grupy Wagnera w sąsiadującej z Burkina Faso Mali. Paul-Henri Sandaogo Damiba w wystąpieniu telewizyjnym powiedział, że „postanowił przejąć swoje obowiązki przed historią” i dodał, że zamach stanu odbył się „bez jakiejkolwiek przemocy fizycznej wobec aresztowanych, którzy są przetrzymywani w bezpiecznym miejscu, z poszanowaniem ich godności”. Junta wojskowa, która przejęła władzę w Burkina Faso zamknęła granice państwowe, wprowadziła godzinę policyjną na terenie całego kraju. Ogłoszono, że wkrótce zostaną rozpisane nowe wybory. 28 stycznia Damiba ogłosił, że „Burkina Faso powróci do porządku konstytucyjnego, gdy warunki będą sprzyjające”. Czytaj też:Prześladowania w Burkina Faso: Milion "uchodźców wewnętrznych" wśród chrześcijanCzytaj też:Zamach stanu w Sudanie. Tysiące protestujących na ulicach Źródło: / ReutersGeografia Afryki. Afryka – drugi pod względem powierzchni kontynent, zajmujący ok. 1/5 powierzchni lądów na Ziemi. Całkowita jego powierzchnia wynosi około 30 368 609 km 2. Słabo rozwinięta linia brzegowa, przybrzeżne wyspy to ok. 5% powierzchni. Od największego kontynentu - Azji oddziela ją Kanał Sueski położony na terenie
Burkina Faso – państwo w Afryce Zachodniej bez dostępu do morza. Dawniej Górna Wolta (Republique du Haute-Volta). W 1984 r. prezydent Thomas Sankara nadał mu nową nazwę, która oznacza „kraj prawych ludzi” w językach mossi i diula, będących głównymi rdzennymi językami kraju. Charakterystyka[edytuj] Geografia[edytuj] Klimat[edytuj] Historia[edytuj] Polityka[edytuj] 103 Burkina Faso 4,75 Reżim autorytarny System semiprezydencki, republika Gospodarka[edytuj] Dojazd[edytuj] Samochodem[edytuj] Samolotem[edytuj] Największym portem lotniczym jest międzynarodowy port lotniczy w Wagadugu. Statkiem[edytuj] Regiony[edytuj] Burkina Faso podzielona jest administracyjnie na 45 prowincji i 13 regionów. Prowincje: Balé • Bam • Banwa • Bazéga • Bougouriba • Boulgou • Boulkiemdé • Comoé • Ganzourgou • Gnagna • Gurma • Houet • Ioba • Kadiogo • Kénédougou • Komondjari • Kompienga • Kossi • Koulpélogo • Kouritenga • Kourwéogo • Léraba • Loroum • Mouhoun • Nahouri • Namentenga • Nayala • Noumbiel • Oubritenga • Oudalan • Passoré • Poni • Sanguié • Sanmatenga • Séno • Sissili • Soum • Sourou • Tapoa • Tuy • Yagha • Yatenga • Ziro • Zondoma • Zoundwéogo Regiony: • Boucle du Mouhoun • Cascades • Centralny • Centralno-Wschodni • Centralno-Północny • Centralno-Zachodni • Centralno-Południowy • Wschodni • Hauts-Bassins • Północny • Plateau-Central • Sahel • Południowo-Zachodni Miasta[edytuj] Według danych oficjalnych pochodzących z 2006 roku Burkina Faso posiadała ponad 40 miast o ludności przekraczającej 8 tys. mieszkańców. Stolica kraju Wagadugu jako jedyne miasto liczyło ponad milion mieszkańców; 1 miasto z ludnością 100÷500 tys.; 5 miast z ludnością 50÷100 tys.; 11 miast z ludnością 25÷50 tys. oraz reszta miast poniżej 25 tys. mieszkańców. Wagadugu Bobo-Dioulasso Alfabetyczna lista miast w Burkinie Faso (obok nazwy miasta ludność): Banfora 75 917 mieszk. Batié 10 105 Bittou 20 118 Bobo-Dioulasso 489 967 Bogandé 14 929 Boromo 14 594 Boulsa 17 925 Boussé 15 868 Dano 16 798 Dédougou 38 862 Diapaga 8 400 Diébougou 17 937 Djibo 28 990 Dori 21 078 Fada N’Gourma 41 785 Gaoua 25 104 Garango 35 015 Gayéri ~15 000 Gorom-Gorom ~12 000 Gourcy 24 616 Houndé 39 458 Kaya 54 365 Kokologo 29 385 Kombissiri 23 460 Kongoussi 25 172 Kordié 38 393 Koudougou 88 184 Kouka 24 935 Koupéla 28 151 Léo 26 779 Loropéni 45 297 Manga 19 860 Méguet 7 273 Mogtedo 15 076 Niangoloko 22 310 Nouna 22 166 Orodara 23 356 Ouahigouya 73 153 Ouargaye 10 103 Pama 36 503 Pissila ~43 000 Pô 24 320 Pouytenga 60 618 Réo 28 446 Sapouy 12 438 Sebba 4 259 Sindou 3 437 Solenzo 16 850 Tangin Dassouri 39 736 Tenkodogo 44 491 Titao 19 131 Toma 12 401 Tougan 17 050 Yako 22 685 Wagadugu 1 475 223 Ziniaré 18 619 Zorgo 20 462 Ciekawe miejsca[edytuj] Transport[edytuj] Język[edytuj] Językiem urzędowym jest francuski. Zakupy[edytuj] Gastronomia[edytuj] Noclegi[edytuj] Bezpieczeństwo[edytuj] Zdrowie[edytuj] Kontakt[edytuj] Przedstawicielstwa dyplomatyczne[edytuj] Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Burkinie Faso[edytuj] Brak polskiej placówki dyplomatycznej - państwo podlega kompetencji terytorialnej Ambasady RP w Dakarze (Senegal). Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Polsce[edytuj] Ambasada Burkiny Faso w Berlinie Adres: Karolingerplatz 10/11, D-14052 Berlin-Charlottenburg Telefon: + 49 30 30 10 5990 Fax: + 49 30 30 10 599 20 E-mail: office@
Erytrea, oficjalnie Państwo Erytrea tigrinia ኤርትራ – Ertra, ሃግሬ ኤርትራ – Hagere Ertra; إرتريا – Iritrija, دولة إرتريا – Daulat Iritrija) – państwo w Afryce Wschodniej, położone nad Morzem Czerwonym. Graniczy z Etiopią (912 km), Dżibuti (109 km) i Sudanem (605 km). Erytrea liczy 121,1 tys. km²
Kryptowaluta jest jednym z tych fenomenów, które potrafią nadać stabilność najbardziej niestabilnym grupom – pomimo tego, że jest tak ogromnie zmienna. Kilka krajów w Afryce zdecydowało się połączyć siły na rzecz jednej narodowej kryptowaluty. CBDC dla Afryki Tak pisze Bloomberg, opierając się na e-mailu, który krąży w Banku Państw Afryki Środkowej. Ten bank centralny emituje walutę, która służy Kamerunowi, Republice Środkowoafrykańskiej, Czadowi, Gwinei Równikowej, Gabonowi i Republice Konga. E-mail został podpisany przez Herve Ndoba, szefa banku centralnego. Pod koniec kwietnia Republika Środkowoafrykańska ogłosiła, że uczyniła Bitcoina legalnym pieniądzem. Ale teraz przygląda się również cyfrowej walucie CBDC, która nie jest open-source, ale została stworzona przez bank centralny. W innym oświadczeniu mówi się, że unia walutowa doszła do wniosku, że Bitcoin (BTC) jako legalny środek płatniczy (legalny pieniądz) nie pasuje do umów krajów w ramach banku centralnego. Godna uwagi decyzja w sprawie kryptowalut dla Afryki Najbardziej uderzające nie jest to, że wybiera kryptowalutę. Według badania przeprowadzonego przez Ripple, zdecydowana większość banków centralnych pracuje nad cyfrową walutą fiat, więc nie jest to takie dziwne. Niezwykłe jest to, że państwa te uważają, że jest to możliwe również dla ich krajów. Kraje afrykańskie słyną z niestabilności. Wiele z tych rządów nie istnieje długo. Często są obalane np. przez brutalne bojówki. Sponsorowane Sponsorowane Dodatkowo, bynajmniej nie każdy w tych krajach ma np. telefon, nie mówiąc już o dostępie do Internetu. Na początku tego roku Republika Środkowoafrykańska znalazła się pod ostrzałem. Kraj ten miał ambitne plany dotyczące Bitcoina, ale tylko 10% populacji miało w ogóle jakiekolwiek połączenie z Internetem. MFW nie był z tego powodu zbyt zadowolony. W tym samym czasie inne kraje afrykańskie przyjmują aktywa cyfrowe. Na przykład Bank Centralny Nigerii już ogłosił, że pracuje nad CBDC, a liczba użytkowników kryptowalut w Afryce wzrosła w zeszłym roku o 2500%.Wyjaśnienie Wszystkie informacje zawarte na naszej stronie internetowej są publikowane w dobrej wierze i wyłącznie w ogólnych celach informacyjnych. Wszelkie działania podejmowane przez czytelnika w związku z informacjami znajdującymi się na naszej stronie internetowej odbywają się wyłącznie na jego własne ryzyko.
Najbiedniejsze kraje świata – ranking 2023. Burundi – 307,87 USD (PKB per capita wyrażony w dolarach amerykańskich) Sierra Leone – 471,61 USD. Malawi – 482,55 USD. Republika Środkowoafrykańska – 515,48 USD. Madagaskar – 539,64 USD. Somalia – 561,41 USD. Sudan Południowy – 569,41 USD. Niger – 573,57 USD. Zdaniem ludowców, nawet 1/3 ukraińskiego zboża zamiast do krajów zagrożonych klęską głodu przecieka nielegalnie i zostaje w Polsce. Jak ocenia wprost wicepremier Henryk Kowalczyk, prawda jest taka, że firmy paszowe funkcjonujące w naszym kraju skorzystały z sytuacji i zaopatrzyły się na Ukrainie. - Psujemy sobie bardzo opinię na świecie, ponieważ świat mówi, że Polacy zatrzymali zboże, która powinna zjeść Afryka Północna – oceniają obserwatorzy rynku. Po raz kolejny sprawdza się powiedzenie: Polak potrafi…. Jak alarmuje PSL, rosyjska agresja na Ukrainę skutkuje poważnym kryzysem żywnościowym. - Efekty tej wojny odczują szczególnie państwa biedniejsze, uzależnione od importu zbóż i produktów żywnościowych z Rosji i Ukrainy. W Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie sytuacja zmierza w kierunku masowego głodu – uważają ludowcy. W ich ocenie, Rosja z jednej blokuje porty Ukrainy, uniemożliwiając eksport milionów ton zboża na rynki światowe i stosuje ograniczenia oraz cła na wywóz własnej produkcji, z drugiej zaś strony prowadzi kampanię dezinformacji, oskarżając Zachód o stworzenie zagrożenia żywnościowego. Zdaniem polityków PSL, głód i rosyjska propaganda w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie pokieruje ludzi do Europy, a (za opinią wiceszefa KE Margaritisa Schinasa) wywołane kryzysem żywnościowym migracje będą trudne do opanowania. Ludowcy przypominają, że Ukraina i Rosja odpowiadają w sumie za ponad 25 proc. wartości światowego eksportu pszenicy. Sama Ukraina to także ok. 15 proc. wartości światowego eksportu kukurydzy i rzepaku. Jest też największym na świecie eksporterem oleju słonecznikowego, z ok. 40-proc. udziałem. Niestety, z powodu rosyjskiej blokady czarnomorskich portów z Ukrainy nie można wywieźć gigantycznych ilości przeznaczonych na eksport produktów rolnych. - Przy naszej granicy w wagonach i silosach czekają ogromne ilości zboża gotowego do wywozu. Na odprawę czeka ponad 14 tys. wagonów. Co piąty to wagon ze zbożem. Stoją tam też wagony z olejem roślinnym (ok. 450) i ze śrutami (ok. 700). Gdyby je ustawić jeden po drugim, stworzyłyby kolejkę na 240 km! To odległość prawie taka sama jak z Warszawy do Krakowa. Jeśli (wagony ze zbożem – dop. redakcji) nie trafią do Afryki, Europie grozi fala migracji, a polskim rolnikom upadłość – podkreślił na ubiegłotygodniowej konferencji prasowej prezes PSL, Władysław Kosiniak-Kamysz. Jak zaznaczają ludowcy, chodzi o nielegalny import ukraińskiego zboża do naszego kraju. Według eksperta Federacji Branżowych Związków Producentów Rolnych - na którego powołało się PSL - zajmuje się tym wiele małych i średnich firm, które wykorzystują wszystkie możliwości, aby sprowadzić ziarno do Polski. Zwłaszcza, że ukraińskie gospodarstwa na wschodzie kraju chcą się go pozbyć za wszelką cenę. Mimo zapewnień oraz umów handlowych to zboże nie wyjeżdża do Afryki. Nawet 1/3 zboża przecieka nielegalnie i zostaje w Polsce. – Nie może być tak, że zboże, które powinno trafiać do Afryki będzie trafiać na polski rynek i konkurować w nieuczciwej i nierównej konkurencji z polskimi gospodarzami; że zboże, które jest potrzebne, by nie było głodu i fali migracji z Afryki Północnej, zostanie w Polsce. Nie może być tak, że chęć pomocy będzie upokorzona poprzez niszczenie polskiego gospodarstwa – zaznaczył lider PSL. Winne są firmy paszowe? Jak ocenia wprost wicepremier Henryk Kowalczyk, w wywiadzie udzielonym redakcji prawda jest taka, że firmy paszowe funkcjonujące w naszym kraju skorzystały z sytuacji i zaopatrzyły się na Ukrainie. - Psujemy sobie bardzo opinię na świecie, ponieważ świat mówi, że Polacy zatrzymali zboże, która powinna zjeść Afryka Północna – oceniła sytuację na zbożowym rynku w ubiegłotygodniowym wydaniu magazynu "Faktach po Faktach" w TVN24 publicystka Joanna Solska z tygodnika "Polityka". – Jesteśmy za wsparciem Ukrainy. Nie mogą na tym jednak cierpieć polscy rolnicy. Dlatego przygotowaliśmy projekt ustawy „O ochronie polskiego rolnictwa”, która będzie regulowała przepływ zboża ukraińskiego do Afryki i zapobiegała niszczeniu naszego rynku – oświadczył natomiast na konferencji prasowej poseł PSL, Mirosław Maliszewski. PSL proponuje system kaucji W projekcie ustawy ludowcy zaproponowali kaucję w wysokości 1 tys. zł, która wpłacana byłaby w momencie przywiezienia do Polski zboża z Ukrainy i zwracana w momencie wyjazdu ładunku za granicę. – Proponujemy, by od każdej tony ukraińskiego zboża, warzyw i owoców, które przejeżdżają przez granicę importer wnosił kaucję – 1000 zł od tony. Zwrot następowałby przy wyjeździe ładunku z naszego kraju. To ukróci proceder zalewania rynku tymi towarami – wyjaśniają. PSL wezwał także do utworzenia unijnych korytarzy eksportowych, służących transportowi ukraińskiego zboża do krajów Afryki. – Oczekujemy od komisarza UE ds. rolnictwa, Janusza Wojciechowskiego natychmiastowych działań w tym zakresie, bo jego bierność, jeśli nie zaproponuje czegokolwiek do przodu, będzie oznaczała, że kompletnie ignoruje sprawy bezpieczeństwa żywnościowego w Polsce i Europie – podkreślił prezes PSL, Władysław Kosiniak-Kamysz. Jak sytuację na rynku zbóż ocenia Janusz Wojciechowski? W czasie konferencji prasowej po ostatnim, ubiegłotygodniowym posiedzenia unijnej Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, Janusz Wojciechowski, komisarz UE ds. rolnictwa stwierdził, że cieszy się, że w tej dramatycznej sytuacji w jakiej znalazła się Ukraina, udało się jednak trochę poprawić import zbóż z tego kraju. Jak podał, w czerwcu było to 2,5 mln ton zbóż i roślin oleistych, które udało się przewieźć do UE i dalej. - To jest dobre zjawisko i trzeba wzmacniać te korytarze solidarnościowe – przyznał w czasie konferencji Janusz Wojciechowski. Jak zaznaczył, jeśli chodzi o wpływ importu z Ukrainy na rynek unijny, są czasem zgłaszane przez państwa członkowskie opinie, że to jest groźne dla stabilizacji rynków europejskich. Jednak w cenie komisarza Wojciechowskiego, KE nie obserwuje takich zjawisk. - Sytuacja jest stabilna jeśli chodzi o zboża, a przede wszystkim o kukurydzę, bo import pszenicy to są bardzo niewielkie ilości. Przewaga eksportu unijnego nad importem utrzymuje się w podobnych granicach, tj. 21-24 mln ton, przy czym w przyszłym roku UE chce zwiększyć eksport zbóż z 45 mln ton w roku obecnym do 54 mln ton w przyszłym, a przewaga eksportu nad importem wyniosłaby ok 33 mln ton. W ten sposób UE będzie miała swój wkład w bezpieczeństwo żywnościowe w wymiarze globalnym – podkreślił Janusz Wojciechowski w czasie konferencji prasowej. - Monitorujemy też sytuację, jeśli chodzi o liberalizację rynku z Ukrainą. Nie widać negatywnego wpływu jeśli chodzi o zboża – dodał. Ale powiedział coś jeszcze ciekawego: - Jeśli chodzi o korytarze transportowe zboża z Ukrainy, oczywiście wiemy ile tego zboża wpływa na rynek UE, ale nie ma takich danych, aby określić, ile trafiło gdzieś poza UE, do poszczególnych krajów. Metody śledzenia tego importu na to nie pozwalają. Doprawdy?burkina kraj w afryce
