Odmawia się Chwała na wysokości. W czasie śpiewania hymnu uderza się w dzwony; po zakończeniu hymnu dzwony milkną aż do Wigilii Paschalnej. C: Chwała na wysokości Bogu, * W: a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. * Chwalimy Cię. * Błogosławimy Cię. * Wielbimy Cię. * Wysławiamy Cię. * Dzięki Ci składamy, * bo wielka jest
Zaśpiewali aniołowie: „Pokój ludziom dobrej woli”. Wkrótce świat się cały dowie, Że choć dzisiaj się mozoli, Wnet Królestwo Bóg założy. Wraz z Jezusem Kościół Boży Ulży ludziom w smutnej doli. Pokój ludziom dobrej woli. Wypełnią się tamte słowa Zaśpiewane nad stajenką. Bóg swej woli nie odwoła, Wyswobodzi możną ręką I na gruzach złego świata Wnet Królestwo Swe założy. Brat pokocha swego brata. Dobrym ludziom pokój Boży. Już się kończy czas czekania. Zaczyna się nowa era I z chaosu się wyłania I na ziemi rozpościera. Wszechobecna Boska wola Naprawi się ludzka dola. Bóg już złemu nie dozwoli. Pokój ludziom dobrej woli. – Czesława-Regina Kliknij tutaj, by przeczytać więcej wierszy Autorki Zbiór poezji „Wiersze religijne” – powrót do spisu treści – Nawigacja wpisu
Niech Ci będzie cześć, chwała i dziękczynienie Boże na wysokości, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli, którzy pragną uczcić tę tajemnicę i takiej łaski użyć na swoje zbawienie. O Boże i Ojcze najmiłosierniejszy, który nam dałeś Syna Twojego na Zbawiciela i Odkupiciela: udzielże nam i tej łaski, aby nam to wcielenie i
Pobierz Pokój ludziom dobrej woli Wprowadzenie Serdecznie pozdrawiam słuchaczy Radia Maryja w kraju i na całym świecie. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Święta rodzinne, miłości do dzieci, dzieci do rodziców, a także poszanowania ludzi starszych, chorych, bezdomnych. Pierwsze słowa, jakie Bóg skierował, realizując Nowe Przymierze, zostały wyśpiewane przez aniołów: Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli (Łk 2,14). A w mowie pożegnalnej do uczniów Jezus Chrystus powiedział: Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję (J 14,27). Tęsknota adwentowa stanowiła w dziejach Starego Testamentu pragnienie tego, który miał przynieść pokój, do Mesjasza. Jego zadaniem bowiem jest gładzić nie-pokój świata, którym jest nie tylko niezgoda między ludźmi, ale także stan wewnętrznego napięcia, niepokoju. Ludzkość wita Zbawiciela w dniu Bożego Narodzenia jako Księcia Pokoju. W tym duchu wierni przekazują sobie pocałunek pokoju, lub znak pokoju przed Komunią świętą. Chcemy w ten sposób powiedzieć wobec Boga, który przychodzi do nas: Niech ustaną kłótnie, niech ustaną spory, a pośrodku nas niech będzie Chrystus. Chcemy przez to powiedzieć, że jesteśmy miłośnikami i zwiastunami pokoju Chrystusowego. Kłótliwość, skłonność do waśni, niesnasek, zadowolenie znajdowane z niepokoju i sporów są znakiem oddalenia od Boga. Bowiem pokój jest tam, gdzie jest Bóg. W drugą niedzielę Adwentu kościół modli się psalmem 72: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie. Pokój owocem Ducha Świętego Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję. Nie tak, jak świat wam daje, j wam daję (J 14,27). W człowieku istnieją trzy rodzaje ładu: – ład w samym człowieku, – ład między człowiekiem a Bogiem, – ład miedzy człowiekiem a jego bliźnim. Dlatego w człowieku istnieją trzy rodzaje pokoju: – pokój wewnętrzny, dzięki któremu człowiek żyje w pokoju z samym sobą, bez wzburzenia swoich władz duchowych i fizycznych; – pokój, dzięki któremu człowiek żyje z pokoju z Bogiem, oddając się całkowicie Jego rozporządzeniom – pokój odnoszący się do bliźniego, dzięki któremu żyje się w pokoju z wszystkimi. Pokój Chrystusowy (Boży) Pokój ofiarowany przez Chrystusa w wielu punktach różni się od tego, który daje świat: – ze względu na intencję, ponieważ pokój tego świata skierowany jest na spokojne i wolne od przeszkód kosztowanie dóbr doczesnych, podczas gdy pokój Chrystusowy, pokój świętych, pokój wierzących skierowany jest na dobra wieczne i dopiero w ich perspektywie umie używać dóbr doczesnych. – ze względu na rzeczywistość, prawdziwość, gdyż pokój świata jest zewnętrzny i zawodny, buduje nadzieję, która może zawieść i zawodzi, zaś pokój Chrystusa jest prawdziwy i zapewnia zarówno pokój wewnętrzny, jak i zewnętrzny. Pokój w Biblii: Pokój w sensie objawienia Bożej (szalom) jest czymś więcej, niż tylko zwykłym spokojem porządku, ładu. Pokój według biblii oznacza stan człowieka, który żyje w harmonii z Bogiem, z rzeczami, z ludźmi i z samym sobą, ale także oznacza dobrobyt, bezpieczeństwo, powodzenie, chwałę. Oznacza czasem całość dóbr zbawienia, dóbr mesjańskich, jest synonimem zbawienia: O jakże pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie (Iz 52,7). Nowe przymierze jest nazwane przymierzem pokoju (Ez 37,26). Dobra Nowina, Ewangelia, nazwana jest Ewangelią pokoju (por. Ef 6,15), jak gdyby w słowie pokój streszcza Duch Święty całą zawartość Ewangelii. W Starym Testamencie pokój występuje obok sprawiedliwości (Ps 72,7; 85,11), a w Nowym Testamencie – obok łaski. Łaska i pokój pojawiają się prawie zawsze we wstępnych pozdrowieniach Listów apostolskich na oznaczenie dóbr pochodzących z odkupienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Gdy św. Paweł pisze: Usprawiedliwieni przez łaskę, żyjemy w pokoju z Bogiem (Rz 5,1), to wiadomo, że formuła w pokoju z Bogiem ma to samo znaczenie, co w łasce Boga. Dlatego zaangażowanie na rzecz budowania Królestwa Bożego w ludzkich sercach jest zaangażowaniem na rzecz pokoju. Jednak to zaangażowanie się na rzecz pokoju w sytuacjach trudnych nie może obejść się bez walki. Dlatego Chrystus mówi: Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Łaknienie i pragnienie sprawiedliwości, które stanowi elementarną postawę prawdziwego chrześcijanina, żąda od nas, abyśmy nie utrzymywali pokoju ze złem i niesprawiedliwością. Zewnętrzny pokój ze złem, bierne dopuszczanie wszelkiej obiektywnej nieprawości, milczenie i tolerowanie, które w pewnych okolicznościach zdaje się być przyzwoleniem i czasami do niego prowadzi, nie może nigdy wypływać z miłości do prawdziwego pokoju. Nasza walka przeciwko złu jest raczej koniecznym następstwem prawdziwego umiłowania pokoju, oznacza bowiem walkę przeciwko niepokojowi i ograniczeniu jego panowania… Nie utrzymanie pokoju jako takie jest absolutnym dobrem, ale Bóg. Walka o Bożą sprawę jest również walką o prawdziwy pokój, który jest równoznaczny ze zwycięstwem Królestwa Bożego. Walka o Królestwo Boże winna być prowadzona ze stanowiska przemienionej w sposób nadprzyrodzony odpowiedzi na wartości z Boga, a nie z naszej własnej natury. Warto tu przypomnieć słowa św. Augustyna: niszczyć błąd, miłować błądzącego. Pokój wewnętrzny Postawmy pytanie: Jak możemy znaleźć prawdziwy pokój? Trzeba uświadomić sobie, że to Chrystus przynosi nam pokój wewnętrzny, który dopiero jest pokojem prawdziwym. Brak wszelkiego niepokoju tylko wtedy jest prawdziwą wartością, gdy stanowi odpowiedź na prawdę. Syte zadowolenie czy pokój oparty na bezmyślności lub iluzji, choćby był subiektywnie odczuwany jako pokój, jest antywartością, jest to pokój fałszywy. Poprawne nie jest pytanie: Jak możemy uniknąć wszelkiego niepokoju?, lecz pytanie: Jak możemy znaleźć prawdziwy pokój? Przy tym pytaniu ważne też jest uznanie, że dobrem absolutnym nie jest pokój, ale Bóg. Kiedy jesteśmy zjednoczeni z Bogiem, kiedy postępujemy zgodnie z duchem miłości Bożej i prawdy Bożej. Prawdziwy pokój jest dlatego tak cenny, że jest owocem prawdziwego zjednoczenia z Bogiem, że kryje w sobie właściwą odpowiedź ma Boga. Dopóki jesteśmy oddaleni od Boga, dopóki nie znaleźliśmy Go i nie jesteśmy z Nim pojednani, dopóty powinniśmy być w nie-pokoju. Błogosławieni nie-spokojni w świecie, w okresie adwentu, którzy się przebudzili do prawdy, że jedynie Bóg może nam dać prawdziwy pokój, którzy przeżyli stan ducha św. Augustyna: niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie, Boże. Nie możemy szukać pokoju dla niego samego, a zwłaszcza jakiegokolwiek pokoju, lecz winniśmy szukać Boga i cieszyć się pokojem, jaki On tylko dać potrafi. Pokój fałszywy, jaki ludzie znajdują w dobrach doczesnych, ludzie syci i zadowolenie bez Boga nie zwracają uwagi na fakt, że cały nawet świat stworzony nie zdoła ugasić naszego pragnienia wielkości na miarę Boga, który uzyskujemy dzięki uczestnictwu w życiu Boga, dzięki przebóstwieniu Właściwy pokój wewnętrzny zakłada nie tylko przyjęcia królestwa wartości i ich harmonii, lecz także przyjęcie żywego Boga, świętego, zwycięzcę szatana i śmierci, a objawiający się w Chrystusie Panu. Chrystus mówi: Pokój mój wam daję, nie jak świat wam daje, Ja wam daję. Pokój ten ma trzy warunki: 1. Znalezienie i posiadanie celu, dla którego warto żyć, spoczęcie w czymś ostatecznym, co nadaje sens wszystkiemu innemu i czyni zbędnym dalsze poszukiwanie. Można ją porównać do stanu do postawy Symeona, który wziąwszy w ręce Dziecię Jezus wnoszone do świątyni powiedział: Teraz, o Panie, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa, bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie (Łk 2,29-30). 2. Prawdziwy pokój charakteryzuje się tym, że jest obiektywnie uzasadniony. Musi to być dobro najwyższe, dobro, które raz znalezione, czyni zbędnym i niestosownym dalsze poszukiwanie, któremu przysługuje prawo do tego, aby stać się naszą ostateczną i absolutną przystanią. 3. Prawdziwy pokój niesie z sobą poczucie bezpiecznego schronienia w żywym Bogu. Człowiek odkupiony przez Chrystusa wie, że jest bezpieczny w Bogu. Za psalmistą powtarza: Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, mówię: Ty jesteś moim Bogiem. W Twoim ręku są moje losy (Ps 30,15-16). Dopóki nie żyjemy w pełni z Chrystusa i w Chrystusie, dopóty może u nas następować nie tylko zakłócenie aktualnego pokoju, lecz nawet zmącenie trwałego usposobienia ducha.. Ludzie tacy nie mogą się uwolnić od siebie samych, widzą siebie stale od zewnątrz, krążą niespokojnie wokół siebie. Tylko Bóg może pokonać tego rodzaju koncentrację na sobie i skierować nas na Jego miłość, jaką nas ogarnia i wynosi do wielkości. Jest powiedzenie, oparte na pierwszym przykazaniu Bożym: Nie będziesz miał Bogów cudzych przede Mną, które często pojawia się w Radiu Maryja: Jeśli w twoim życiu Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu. Czyli jeśli źródło pokoju Bóg jest na pierwszym miejscu, to i sam pokój jest w człowieku. Praktycznie oznacza to swoistą hierarchię osób i rzeczy: Bóg na pierwszym miejscu, mój bliźni na drugim, ja na trzecim, a rzeczy stworzone na czwartym. Stosowanie tego rodzaju hierarchii prowadzi do prawdziwego pokoju z Bogiem z bliźnimi, z sobą i z otaczającym nas światem stworzonym, danym nam jako dar. Źródła niepokojuNajkrócej można powiedzieć, że źródłem niepokoju jest egoizm (pycha) i pożądliwość, czyli ja i moje. Wszystko musi się obracać wokół mnie i wszystko musi być dla mnie i moje. To najpierw usposobienie, w jakie popadamy wskutek nienawiści, żądzy zemsty, zawiści, zadowolenia z cudzego nieszczęścia, czy zazdrości… stanowiące przeciwieństwo autentycznego pokoju. Dopóki ta trucizna jest w nas, dopóki nie zostanie wyleczona, nie znajdziemy prawdziwego pokoju. Pisarz i poeta Roman Brandstetter w swoich „Poezjach s. 348, pisze: Moje pokolenie chciało uratować siebie, a nie Boga. Dlatego leży bezradnie jak żółw na grzbiecie. Następnie wszelkiego rodzaju przygnębienie, które nie ma tak zabójczego charakteru, jak wspomniane wyżej stany ducha, ale paraliżuje człowieka w działaniu i czyni go biernym. Także zakłócenie wewnętrznego ładu, przejawiające się w różnego rodzaju podnieceniach. Jest to następstwem swoistego niespełnienia siebie… Inną formą i źródłem niepokoju jest przygnębienie, spowodowane jakąś troską, upokorzeniem, czy sytuacją wywołującą nasze poczucie niższości. Powoduje to fatalne zakłócenie naszego życia duchowego, przez swoisty nieład, powodujący paraliż duchowy uniemożliwiający człowiekowi podjęcie konfrontacji z tym, co go przygnębia i przez to uzależnia się od tego, co go przygnębia. Człowiek przygnębiony jest odcięty od żywego kontaktu z rzeczami i osobami i popada w egocentryzm, nie znajduje drogi do siebie samego, traci zdolność oceny sytuacji Inne źródła niepokoju:1. Zazdrość – to pełna rozdrażnienia, goryczy i wrogości postawa, w którym rywalizujemy z drugim człowiekiem w szeroko rozgałęzionych postaciach – takich jak zazdrość o czyjeś wyróżnienie, o czyjeś sukcesu, o miłość, którą obdarzono kogoś zamiast mnie. Zazdrość jest zawsze zachowaniem egocentrycznym, w którym mierzymy się z drugim człowiekiem i buntując się przeciwko Bożemu zrządzeniu, odmawiamy mu prawa do czegoś, co sami chcielibyśmy mieć. Zazdrość jest przeciwieństwem pokoju. Gdyż myśli krążą wokół jednego punktu, wokół zachowania przedmiotu naszej zazdrości. 2. Lęk ma w sobie ciążącą dysharmonię przygnębienia, spowodowaną jakimś nieokreślonym złem, np. gdy dręczy nas niepokój o kochaną osobę, od której nie mamy żadnych wiadomości z bliżej nieokreślonych powodów, albo boimy się utracić miłość kochanej przez nas osoby. Lęk traci swą paraliżującą moc z chwilą, gdy świat został odkupiony przez Chrystusa. Prawdziwy chrześcijanin nie może się poddać lękowi. Winien go przezwyciężać ufnością w Bogu, świadom tego, że nic nie może mnie oddzielić od miłości Chrystusa, z listy św. Pawła do Rzymian r. 8 i z Psalmisty: Tobie, Panie, zaufałem, nie zawstydzę się na wieki. 3. Nieufność budzi w nas niepokój, gdyż w każdym słowie, w każdym zachowaniu, czy geście doszukujemy się czegoś ukrytego. To także tłumaczenie cudzego zachowania na różne sposoby, najczęściej jako skierowane przeciwko nam. Wiadomo, że człowiekowi nie można ufać na sposób boski, bo może zawieść, ale nie można też być zawsze podejrzliwym i nieufnym, gdyż to budzi niepokój duszy. Bogu należy zaufać bezwzględnie, a człowiekowi na tyle na ile jest wiarygodny, z dotychczasowego doświadczenia i znajomości człowieka. W podsumowaniu warto przytoczyć niektóre myśli z ks. Tadeusza Fedorowicza Ks. Fedorowicz Tadeusz – kapłan, który sam wsiadł do wagonów z wywożonymi Polakami na Syberię w początkach II wojny światowej, by im służyć Bogiem, źródłem pokoju. Gdy został odkryty przez NKWD przymykano oczy na jego działalność w najtrudniejszych warunkach. Ułożył on 20 zasad na wzór ośmiu błogosławieństw. Niektóre z nich odnoszą się wprost do naszego tematu i warto je tu przytoczyć, jako mądrość ewangeliczną i sprawdzoną w życiu: 1. Szczęśliwi, którzy potrafią śmiać się z samych siebie, będą mieli radość i zabawę przez całe życie 2. Szczęśliwi, którzy nie biorą siebie nazbyt serio – za to ludzie ich uszanują. 3. Szczęśliwi, którzy odróżniają kretowinę od góry, będą widzieli sprawy we właściwych proporcjach. 4. Szczęśliwi, którzy odróżniają owoce dojrzałe od niedojrzałych i potrafią czekać aż dojrzeją – zaznają słodyczy dojrzałości. 5. Szczęśliwi, którzy odróżniają to, co „ja chcę” od tego, czego „mnie się che” – znajdą łatwo właściwą drogę w życiu. 6. Szczęśliwi, którzy rozróżniają między kochaniem kogoś, a kochaniem się w kimś – znajdą prawdziwą miłość i unikną wielu błędów własnych i zadawania bólu innym. 7. Szczęśliwi, którzy widzą obok złych uczynków, uczynki dobre – zobaczą, że w świecie jest więcej dobra niż zła oraz znajdą sens i radość życia. 8. Szczęśliwi, którzy wielce cenią małe rzeczy dobre, a nie martwią się małymi rzeczami niedobrymi – znajdą pokój serca i pokój z bliźnimi. 9. Szczęśliwi, którzy wreszcie odkryli swoją miłość własną i chcą ją nadal odkrywać – będą szybko wzrastać w prawdziwej miłości. 10. Szczęśliwi, którzy nic nie muszą, a za to niejednego świadomie chcą – zaznają prawdziwej wolności. 11. Szczęśliwi, którzy nie muszą mieć tego czy tamtego, a to i tamto chętnie odstąpią – zaznają smaku większych wartości. 12. Szczęśliwi, którzy pomyślą zanim zrobią, i pomodlą się zanim pomyślą – unikną wielu przykrości i nieporozumień 13. Szczęśliwi, którzy potrafią poczekać – doczekają się prawdziwego dobra. 14. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że rozum to dobra rzecz i starają się go często używać – będą szli bezpieczną drogą. 15. Szczęśliwi, którzy umieją używać kija nie do bicia w mroku, ale do palenia, by świecił i ogrzewał – wiele dobra uczynią w życiu. 16. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że kwiaty należy oglądać z góry, a nie z dołu, krytykując, że są nieładne. Wiele pokoju znajdą i wniosą wokół siebie. 17. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że nie wystarczy, by woda podana komuś była świeża, ale też, że podawać ją trzeba w czystej, nie szczerbatej szklance – unikną wiele nieporozumień z ludźmi. 18. Szczęśliwi, którzy potrafią się uśmiechać nawet wtedy, gdy jest trudno i gdy ich ktoś drażni – wiele radości rozsieją wokół siebie i łatwiej samych siebie zachowają w pokoju. 19. Szczęśliwi, którzy mają zderzaki jak wagony kolejowe – bardzo to ułatwi współżycie z drugimi. 20. Szczęśliwi, którzy zrozumieli, że większym szczęściem jest dawać niż brać i służyć niż być obsłużonym – znajdą prawdziwe szczęście. Zamieszczone w czasopiśmie „W Drodze”
A na ziemi POKÓJ ludziom DOBREJ woli! ZGROMADZENI NA ŚWIĘTEJ WIECZERZY Chwała BOGU Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się
gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis - chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Św. Łukasz. gloria victis - chwała zwyciężonym. gloria virtuti resonat - sława jest echem cnoty. gratis accepistis, gratis date - darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Jezus Chrystus do apostołów.
on 24 grudnia, 2018 • Od wieków z utęsknieniem czekał świat na tę chwilę, kiedy wypełnić się miała obietnica, dana praojcom w raju; i tęsknotą przejęty gorącą, wołał z prorokiem Pańskim: „Spuście rosę niebiosa, a obłoki niech spuszczą ze dżdżem sprawiedliwego, niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela” (Iz. 45.) I nadszedł wreszcie ów dzień, w którym Bóg zstąpił z nieba na ziemię. Cała przyroda jakby z zapartym oddechem oczekiwała wielkiej godziny. Noc była cicha; wiatr umilkł, drzewa posnęły, ustał gwar życia ludzkiego. Pogasły już ostatnie światła wieczorne, gdy słońce ukryło się na nieboskłonie. Ciemność zapadła wszędzie. Niebo roziskrzyło się milionami gwiazd srebrnych i drżących i zapalonych na bezbrzeżnem przestworzu świateł. W dolinie Betleemu błyskały miejscami ogniska pasterzy, co czuwali przy trzodach swoich. Wtem zabłysła nad uroczą doliną gwiazda promienna; smuga światła tajemniczego padła na ciemne lasy palm i cyprysów i na wody szemrzących potoków i na szałasy pasterzy, aż hen sięgając do ubogiej stajenki za miastem. Ze szczytów nieba zstępowali szeregami długiemi Aniołowie święci. A kiedy pierwszy z nich przerażonym pasterzom „zwiastował wesele wielkie”, chóry niebiańskie zanuciły pieśń, która odtąd płynie jako hymn wielki poprzez lądy i morza i góry, poprzez świat cały, i rozbrzmiewać będzie poprzez wieki i czasy hymn miłości, głoszący chwałę Bogu, a pokój ziemi. „Chwała Bogu na wysokości, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. W żłóbku na sianie w ubogiej stajence leżała Dziecina święta. Oto przyszedł Ten, co z miłości dla ludzi zstąpił na świat i pragnął, aby przykazanie Jego miłości dało światu szczęście i pokój. Oto objawił się nam Ten, którego całe życie będzie jedną wielką misją powszechnego i zupełnego pokoju. Oto stanął wśród nas Ten, o którym natchniony prorok, przepowiedział, że „nazwano Imię Jego Ojciec przyszłego wieku, książę pokoju”; Ten, który nie mieczem, ani siłą ani żołnierzem, ale bronią miłości, prawdy i sprawiedliwości każdemu oddanej pragnie zwyciężyć świat i pokój wśród ludzi i narodów zabezpieczyć. Był to dzień narodzin nieskończonej, wiekuistej miłości na ziemi. Zaświeciła ona wśród ciemności pogańskiego świata i wskazała mu nowe szlaki i drogi, któremi iść miał do pokoju, do szczęścia, do wolności,… przykazanie miłości… „Przykazanie nowe daję wam: Abyście się społecznie miłowali, jakom was umiłował, abyście się i wy społem miłowali”. W ogniu miłości chrześcijańskiej spalić się musi wszelki egoizm narodowy i osobisty; w jej ogniu ukuć trzeba łańcuch, który wszystkich ludzi ł wszystkie narody „dobrej woli” złączy w jedną, wielką rodzinę. W przełomowych żyjemy czasach. Po czterech latach krwawej wojny szczęk broni umilkł. Niezadługo zbierze się kongres, pragnący obdarzyć świat pokojem, za którym oczy i serca ludzkie z utęsknieniem wyglądają wielkiem. Sprawiedliwy i trwały pokój opierać się może tylko na zasadach, zrodzonych z ducha miłości chrześcijańskiej. I hasła dzisiejszej doby: postęp, oświata, wolność, braterstwo, równość – hasła wzniosie, niebiańskie i Boskie mające znaczenie, tylko wtenczas zapewnią szczęście i dobrobyt ludom, jeżeli świat w imię i na podstawie Chrystusowej miłości urzeczywistni te najwznioślejsze dążenia i pragnienia. Inaczej pokoju i szczęścia nie będzie wśród nas, ale wojna, może jeszcze krwawsza i groźniejsza niż ta, na którą patrzeliśmy, bo wojna domowa. Już przed 130 laty głoszono hasła szczytne wolności i braterstwa, ale że usunięto fundament wiary i miłości, na którym one opierać się muszą, więc podcięto ich skuteczność i ich wpływ. I wszystko na świecie pozostało bez zmiany i ciemno znów było i smutno, jak dawniej. A wszystko, co wiekowy postęp i oświata dała ludziom, obrócono na to, aby miljony ludzi mordować i niszczyć doszczętnie zabytki kultury i dobrobyt ludzkości Oby się nie stało coś podobnego z dzisiejszemi hasłami, głoszonemi wszędzie, a zaczerpniętemu ze skarbca nauki katolickiej. Oby świat nie zapomniał i nie chciał zapomnieć o tern, że ostateczną podstawą pokojowego usposobienia ludzi do ludzi i narodów do narodów jest przykazanie Boże miłości. Bo tylko miłość chrześcijańska zdolna jest stworzyć w sercach ludzkich „dobrą wolę”, która potrzebną jest, aby wszelkie spory między narodami i warstwami poszczególnych narodów pokojowo załatwiono ku ogólnemu wszystkich zadowoleniu. Źródło: „Przewodnik Katolicki”, 51/1918 Kategorie:Artykuły, ŹródłaTagi: Boże Narodzenie, Czasopisma, Dwudziestolecie, Przewodnik Katolicki
.a na ziemi pokój ludziom dobrej woli
